Almere

Om half acht zijn we aanwezig en worden keurig ontvangen met koffie, thee en cake. De zaal is nog niet vol, maar er zijn wel af veel mensen. Om 20.00 uur begint de zaal aardig bezet te raken, maar dan krijgen we te horen dat we iets later beginnen. Jammer, want op tijd beginnen is het halve werk.

De avond wordt geopend door Hans Everhard, die de debatavond namens de SP afd. Almere heeft georganiseerd. Die geeft op zijn beurd de leiding van de debatavond over aan Nico Heijmans, die als scholingscoördinator van de SP zorgt dat de avond in goede banen wordt geleid.

Als eerste krijgt mevrouw I. Smidt, wethouder van de gemeente Almere de gelegenheid om zich te presenteren en de situatie van Almere over het voetlicht te brengen. Haar verhaal gaat over alles wat met zorg te maken heeft, zoals toegang tot zorg, ondersteuning, structuur. Het verhaal over de bekostiging is me helaas ontgaan.

De volgende spreker is de heer J. Kusters van de ‘Zorggroep Almere’. Hij noemt een hoop getallen op en als ik het goed begrijp wordt het zo, dat als ik straks aftakel, een groot deel van de zorg op mijn kinderen of buren wordt afgewenteld.

Daarna was mevrouw J. Mast aan de beurt, van de thuiszorgorganisatie ‘Buurtzorg’. Zij gaf aan dat zorg om mensen moet gaan en niet om cijfers en geld. Dat het niet handig is als er veel verschillende mensen bij een klant komen. Ja, tegenwoordig spreken ze als klant over je en naast een leger aan zorgverleners krijg je ook met de verschillende instanties te maken die zich met je bemoeien (gemeente, zorgverzekeraar).

De laatste spreker was de heer H. van Gerven. Hij was vroeger huisarts en is nu lid van de Tweede Kamerfractie van de SP. Een goede spreker, die stelt dat het geld er wel is, maar de verkeerde kant op gaan, o.a. naar de directies van de zorg verlenende bedrijven. Hij stelt voor de medisch specialisten weer gewoon in loondienst te nemen. Dit was in mijn ogen de beste spreker met een duidelijk en goed verhaal.

In de pauze is er gelegenheid om nog wat na te praten en iets te drinken.

Een dame van een onderzoeksbureau vraagt me of ik hulp gebruik, maar ik vertel haar dat dit nog niet het geval is. Ik ben momenteel nog geen last voor mijn kinderen of gemeenschap.

Na  de pauze was er ruimte oor het publiek om vragen te stellen.

Mijn gehoor laat me een beetje in de steek en er werd veel over cijfers gesproken, dus dat was voor mij moeilijk te volgen. Er werd ruim de tijd genomen om de vragen uit het publiek te antwoorden.

Na deze avond voel ik me een last, voor de gemeenschap en voor mijn kinderen. Daar heb ik het best wel moeilijk mee en ik hoop dan ook dat ik - voordat ik een beroep op mijn kinderen of buren moet doen – mijn ogen gesloten heb.