Almere

;

De wethouder kijkt vanuit haar kamer op de vijfde verdieping naar het
prachtige uitzicht op de busbaan en het verder gelegen filmwijk. Auto's zoeven voorbij als speelgoed en mensen lijken wel poppetjes die
doorgaans op stationnetjes van modeltreinen staan. Kenmerkend is het prachtige groen wat zich laat zien. Keurig gemaaide veldjes, mooi
onderhouden bomen die in schitterende boomspiegels prijken. Ook de haagjes die je kunt zien zijn keurig verlost van ongewenst onkruid.
Opvallend is ook dat er weinig afval zwerft. Geen witte papiertjes, zakjes of ander ongewenste zaken. Een schitterend tafereel eigenlijk.

Hoe krijgen we dit nu eigenlijk zo allemaal voor elkaar? Hier moeten werkzaamheden voor verricht worden. Er moet afval geprikt worden, er moet geschoffeld worden. Relatief eenvoudige werkzaamheden, maar ze moeten wel gebeuren. En zo zijn er nog wel legio 'simpele' werkzaamheden te bedenken. Werkzaamheden die iedereen zou moeten kunnen uitvoeren. En daar hebben we met zijn allen ook iets moois voor bedacht. We laten het namelijk graag doen door mensen die bij ons op de reservebank zitten. Mensen die thuis zitten met een bijstandsuitkering of mensen die door een beperking niet in staat zijn mee te doen op de reguliere arbeidsmarkt (zoals we dat dan mooi noemen). U volgt het nog, he? Een mooie uitwerking van het credo "iedereen doet mee".

Maar om deze mensen ook daadwerkelijk aan de slag te krijgen, moeten we daar ook structuur in aanbrengen. Stichtingen moeten worden opgezet om deze mensen op goede juridische basis aan de slag te kunnen krijgen. Projecten moeten worden bedacht om de werkzaamheden te clusteren en overzichtelijk te maken. En natuurlijk moeten we de mensen nog aansturen. Daar zetten we dan weer allerlei soorten werkleiders voor in. Wat een systeem, he? Een hoop werk ook te verzetten, dat laat zich raden. En dat mag natuurlijk nooit voor niets. Dus geven we bakken geld uit aan organisaties die deze werkzaamheden op een goede manier voor ons uitzetten en daar nog een zoetig sociaal sausje overheen weten te krijgen. Een sausje van het 'toeleiden naar de arbeidsmarkt'. Het sausje van leerdoelen, actiepunten en ontwikkelplannen. U kent het wel. We hebben het in de 'gewone' wereld ook.

Natuurlijk slaat dit snel om in commercie. Makkelijk geld verdienen is hier gauw schering en inslag. We horen hier ook wel eens geruchten over.
En omdat het om gemeenschapsgeld gaat, moeten we hier wel voorzichtig mee om gaan. Dus doen we een onderzoek om te zorgen dat helder wordt of er inderdaad geld op een verkeerde manier weggesluist wordt. Het onderzoek toont dan aan dat dat niet uitgesloten kan worden. Dat is niet zo mooi. Dus roepen we snel dat de bedrijfsvoering niet op orde is en maken we alsnog snel schoon schip binnen de organisaties waar het niet goed blijkt te gaan.

De papierprikster staat langs de busbaan en kijkt omhoog naar het stadhuis. Na zes maanden gewerkt te hebben met behoud van haar uitkering zou het einde in zicht moeten zijn. Hier heeft zij volgende week gelukkig weer een gesprek over met haar werkleider. Vroeger, nog voordat haar zoon geboren was en nog voordat haar vriend met de noorderzon vertrok, was zij administratief medewerkster. Een beetje doorsnee, dat wel. Niet heel hoog geschoold, maar toch prima in staat om een normaal leven te leiden. Het papierprikken was dan ook wel een afgang voor haar in het begin. Ze wilde eigenlijk bijscholen of omscholen, maar hier waren de budgetten niet meer toereikend voor.. ofzo. De organisatie die haar afstand van de arbeidsmarkt nu in deze zes maanden kleiner heeft gemaakt, had haar gezegd dat ze nog echt aan een aantal dingen moest werken. De opvang moet in orde zijn, ze moest op tijd leren komen op afspraken en ze moest leren een arbeidsritme op te bouwen en vast te houden. Het zal wel. Voorheen had ze hier geen moeite mee. Maar door het prikken van afval komt ze nu waar ze zijn moet. Eerst zou dit twee weken duren, toen twee maanden, drie, en nu dus al een half jaar en verlengen is nog mogelijk, hoor. Makkelijk. Er tegenin gaan heeft geen zin, want dan werk je niet mee aan je traject waar je je handtekening onder hebt moeten zetten. En dat betekent soms ook wel dat je uitkering stilgelegd
word met alle gevolgen van dien.
Nog even uitzitten dit traject, papierprikster; en maar hopen dat je snel op een verjaardag ergens hoort dat er uitzicht is op een leuke job ergens in Almere. Dan kun je weer verder. Who cares?

Dit gaat om de menselijke maat, niet direct om gemeenschapsgeld. Dit kunnen we slecht aantonen door het voeren van kwantitatief onderzoek.
Heel lastig is aan te tonen hoe mensen behandeld worden of zich voelen in onderzoeken. Dit hebben we dan ook maar niet gedaan de afgelopen
jaren in welk traject dan ook. En dan nog. Wie heeft er nu echt belangstelling voor? De uitkeringstrekkers zijn van de bank en onze stad
ligt er weer prachtig bij.

De wethouder kijkt naar beneden en ziet de papierprikster staan in het zonnetje. Wie zou die vrouw zijn en hoe zou het met haar gaan? Ze doet de maar snel de luxaflex dicht.

---